Carlijn Willemstijn:
Ze had gelijk
Mijn zicht wordt vaag. Een brok in mijn keel.
Ik probeer mij groot te houden en slik iets weg. Het lukt niet. Terwijl ik naar mijn telefoon staar wordt het beeld troebel, de eerste traan rolt over mijn wang.
Ik lees zojuist een whats-app-bericht van de man van Lucia.
Toen ze vorig jaar de zaal betrad op een jongeren dag van de Stomavereniging dacht ik dat ze mee was gekomen met iemand anders.
Niets aan dit bloedmooie meisje wees op een mogelijke ziekte of beperking. Blond, strak, jong, sportief en spontaan.
Toch bleek zij voor zichzelf naar de jongeren dag te zijn gekomen. Lucia vocht al twee jaar tegen kanker in een hardnekkige vorm.
Darmkanker gevolgd door een recidief.
Een stoma volgde en dat bracht Lucia bij deze lotgenoten dag. Inmiddels was ze aan het einde van haar behandeling en ging het goed met haar. We hielden contact want onze levens leken op elkaar. Beiden net de dertig gepasseerd, pas getrouwd, allebei tot onze spijt in de ziektewet maar bovenal positief en goedlachs. We moesten ons plekje in de maatschappij echter weer terug vinden. Zo mailde en sms’te we soms heen en weer. Enkele maanden later kreeg ik een sms. Helaas, er was weer een recidief en deze keer in de wervels. Weer volgde een weg van chemo en bestralingen en ergens halverwege deze mensonterende behandeling spraken wij af. We brachten de middag door op een zonnig terras onder de toren van de Dom in Utrecht.
“Ja weet je, ik wil gewoon niet altijd die zieke Lucia zijn. Ik ben ook gewoon nog mijzelf he?
Mensen houden hun leuke verhalen soms voor zich om mij te sparen of durven niet te vertellen dat ze zwanger zijn. Maar ik heb juist behoefte aan leuke, vrolijke alledaagse verhalen! Mijn eigen leven is nu al somber genoeg .”
Wat begreep ik haar goed. Wat was het fijn om zo open en eerlijk met elkaar te praten.
Geen oppervlakkig gepraat over het weer of kleding. Hier ging het om ons, om onze weg in het leven.
Mijn vader kreeg in die maand plotseling ook te maken met kanker.
Ik was druk met de zorg rondom hem en daardoor werd ons email contact verruild voor zo af en toe een whats app bericht of sms. Lucia besloot vlak voor haar grote rug operatie er nog tussenuit te gaan.
Ze boekte een vakantie naar de zon met haar moeder en zus. Ze genoot van deze week.
De operatie volgde en een helse tijd brak aan. De man van Lucia hield mij (en vele andere) via een groep whats-app op de hoogte van de ups en downs van Lucia. Complicaties gooide roet in het eten, ze had totaal geen vertrouwen meer in haar lijf. Ze bleef maar zeggen dat er iets niet goed zat. Bijna niemand geloofde haar, de artsen zeiden tenslotte dat het goed zat. Ze moest gaan herstellen en vertrouwen krijgen in haar lijf. Lucia zweeg, keerde uit wanhoop in zichzelf en was er van overtuigd dat haar pijnen niet klopte. Godzijdank was er voortdurend de steun en liefde van haar ouders, haar man en familie en vrienden. Zij sleepten Lucia door deze zwarte donkere periode.
Maanden opname, therapie en ziekenhuizen volgden en net op het moment dat ze zo af en toe weer eens wat uurtjes naar huis mocht en een klein beetje oog begon te krijgen voor de wereld buiten het ziekenhuis volgde er een MRI-scan.
En nu zit ik hier. Op de bank met de tranen over mijn wangen.
Ik heb zojuist een whats-app bericht gekregen. De kanker is terug. Weer in de rug en ook de bekkenholtes hebben zich gevuld met tumoren. Er is niets meer aan te doen. Net de dertig gepasseerd, bloedmooi en vol levenslust maar deze vorm van kanker laat zich niet stoppen.
Ze had dus toch gelijk.
Print 
PDF