Sterfbedvisioen
Bestaat er een zo’n laatste opleving op het bed? Is dit het zogenoemde sterfbedvisioen?
En hoe moeten we die verklaren?
Nee, zeggen de medici, er bestaat niet zoiets als een laatste heldere opleving van het lichaam waarin de stervende zich nog eenmaal opricht.
Er kunnen op het einde van iemands leven hallucinaties ontstaan.
Deze kunnen mede ontstaan door een tekort aan voedingsstoffen en vocht en ook medicijn gebruik kan het een en ander bewerkstelligen.
Veel mensen zakken weg, heel rustig vaak, als het moment is aangebroken.
Een stervende kan wel vechten, de dood iets langer weg houden, omdat er bijvoorbeeld nog een dochter uit het noorden moet komen.
Maar nee, die laatste opleving is iets uit de film en boeken.
Mensen zouden het graag willen zien omdat de dood wellicht moeilijk is om te accepteren.
Toch kan het tijdens het stervensproces voorkomen dat een patiënt een belevingsvorm ervaart die veel overeenkomsten heeft met een bijna-doodervaring.
Contact met overleden familieleden, eerder gestorven vrienden of dieren die je staan op te wachten, waarnemingen van een prachtig licht of engelen zijn ervaringen die je als stervende mee kan maken.
Mensen die bijna-doodervaringen hebben gehad beschrijven deze belevenissen als niet angstig en zij zijn na zo’n ervaring niet meer bang voor de dood.
Al in 1926 maakte William Barret aantekeningen over verhalen van mensen die stervende waren en werden ‘opgehaald’ door overleden familieleden.
Karlis Ossis (American Society for Psychical Research) hervatte dit onderzoek naar sterfbedvisioenen in de jaren vijftig.
Hij verzocht medisch personeel aantekeningen te maken over de reacties en gedragingen van mensen die stervende waren. Uit deze informatie destilleerde hij dezelfde resultaten als William Barret jaren eerder had gedaan. Karlis Osis concludeerde onder andere dat het bewustzijn losstaat van de hersenen.
Dit is in zoverre een mysterie dat de geest, en het geheugen in het bijzonder, los blijken te kunnen functioneren van de hersenen.
Deze scheiding kan ten alle tijden in een leven voorkomen.
Het zien van overleden familieleden, het ervaren van prettige gevoelens, een licht of een engel zien zijn wat hem betreft tekenen van een wereld naast en na de onze bekende wereld.
Een sterfbedvisioen is een dergelijke beleving van het bestaan van de andere wereld.
Omdat de geest zich steeds meer afscheid van het lichaam en dus van de hersenen, wordt deze niet meer ‘gestoord’ door het denken en kan een intergratie van beiden werelden ontstaan.
Iets wat zeer bewuste en paranormaal gevoelige mensen al kunnen, kan doorgaans de minder gevoelige mens pas wanneer hij sterft; namelijk het waarnemen van een ander bestaan naast het ons bekende bestaan.
Dat gevoelens van angst verdwijnen en er een serene rust optreedt bij het ervaren van deze wereld is een bekende en wetenschappelijk aangetoonde sensatie.
In het boek Op de drempel tonen Karlis Osis en Erlendur Haraldsson wetenschappelijk aan dat zintuiglijke waarnemingen en hallucinaties bij stervende mensen, ongeacht hun leeftijd, geslacht of geloof, vaak voorkomen.
uitspraak van Stalin
bij zijn laatste ademtocht
Print 
PDF