Carlijn Willemstijn:
Een tweede kans
“Praat er maar niet over, ze houdt het liever stil.”
“Echt waar? Maar waarom dan? Het is fantastisch wat ze doet!”
“Ja daarom juist. Ze wilt niet dat de aandacht naar haar gaat. Ze doet dit echt voor diegene die het zo hard nodig heeft. Over twee weken gaat het gebeuren.”
We zijn steeds zachter gaan praten. Zus zit voorover gebogen terwijl ze het geheim met mij deelt. Geen vervelend geheim. Geen roddel of ellende maar een mooi geheim. Een geheim wat eigenlijk op de voorpagina van de krant zou moeten komen.
“Vindt ze het niet eng? Straks gaat er iets mis!”
“Weet ik eigenlijk niet. Dit gaat niet om haar zegt ze. Dit doet ze voor de ander.”
“Maar kent ze die ander dan?”
“Nee, ze is een anonieme donor.”
Dagen lang zit haar gulle daad, een daad van liefde in mijn hoofd. Ik kan er niet over uit dat iemand zo iets moois doet zonder dat het bekend mag worden. Ik zou een spandoek vol lof aan haar huis willen hangen. Ik doe het natuurlijk niet. Ze houdt het liever stil.
En dan zitten we plots tegenover elkaar op een verjaardag. Terwijl ze met een glimlach om haar mond van haar taartje snoept kijk ik naar haar. Stiekem, van opzij. Ze ziet er zo gewoon uit. Ontspannen, tevreden en op haar gemak. ‘Zal dat de reden zijn waarom ze dit doet’ vraag ik mij af. ‘Omdat haar leven zo goed en oké is dat ze dat ook een ander gunt? Maar waarom doet zij het dan wel en vele anderen niet?’
Enkele dagen later krijg ik een sms van mijn zus: “Operatie is geslaagd. De nier is verwijderd. Het gaat goed met haar.” Ik zet een kop koffie voor mijzelf. Zit op de bank en staar naar buiten. Denk aan de persoon die vandaag ‘opnieuw is geboren’. Dankzij haar nier een nieuwe kans op leven. Een leven zonder dagelijkse dialyse. Zonder te worden geleefd door het ziekenhuis. Met kansen op een toekomst.
‘Moet ik het ook doen? Zou ik het kunnen?’ spookt er door mijn hoofd. Maar ik realiseer mij vol schaamte dat ik het nooit zo anoniem in stilte zou kunnen als zij. Ik zou het vertellen aan mensen om mij heen. De ingetogenheid die zij heeft heb ik niet. Ik ben een flapuit. Ik zou het willen delen. Mensen overtuigen dat zij het ook moeten overwegen. Daarnaast zou mijn gehavende lichaam het vast niet op prijs stellen.
Ik stuur haar een kaartje. Biecht op dat zus het geheim met mij heeft gedeeld. Ik schrijf wat haar donorschap met mij doet. De tweede kans die zij een ander, een wildvreemde heeft gegeven. Ik schrijf haar over de website www.ik-leef.nl Een site vol mensen die helaas geen tweede kans meer kunnen krijgen. Ik vraag haar daar eens op te lezen. Zodat ze ziet wat zij wel heeft kunnen doen voor een ander.
Vier dagen later ben ik bij mijn zus. Zomaar op de koffie. Terwijl mijn aandacht even naar buiten wordt getrokken zie ik haar. Voorzichtig schuifelend. Voetje voor voetje aan de arm van een vriendin. Ze lachen samen om iets. Haar hoofd slaat even achterover in haar nek. De wind door haar haren. Zomaar een heel gewoon schouwspel maar ik kan mijn tranen niet bedwingen. Zie haar gaan, zo ingetogen over haar daad maar zo vol in het leven. Deze vrouw verdient een ode. Dankjewel. Niet namens mij maar namens al die mensen die al geholpen zijn met een donor nier. Een tweede kans op leven. Kans op een toekomst. Dankzij mensen zoals jij…
Reageren? doe het hieronder
Print 
PDF